Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury w Toruniu
WYDAWCA :
Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury w Toruniu
87-100 Toruń, ul. Szpitalna 8
tel./fax: 56 65 22 755, 56 652 20 27.
e-mail: woak@woak.torun.pl
www.woak.torun.pl
ZESPÓŁ REDAKCYJNY :
Jerzy Rochowiak (redaktor naczelny)
Kamil Hoffmann (sekretarz redakcji)
PROJEKT OKŁADKI :
Monika Bojarska
Redakcja zastrzega sobie prawo opracowywania nadsyłanych materiałów.
W listopadowo-grudniowym Biuletynie kierujemy uwagę ku niezmiernie ciekawemu obszarowi sztuki współczesnej: rękodziełu artystycznemu. Piszemy o wystawie 40 lat Zespołu Rękodzieła Artystycznego Klub Supełek. Ekspozycja w zabytkowym spichlerzu z Bronisławia w Muzeum Etnograficznym im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej jest wyjątkowa: przyciąga uwagę maestrią wykonania prac, a więc warsztatem autorów, a także ich inwencją twórczą. Niemal wszystkie kompozycje – wzory – zostały przez nich opracowane. Inspiracją wielu z nich była sztuka ludowa. Ale forma wielu dzieł jest nowoczesna. Wystawa pokazuje zatem czym dziś jest rękodzieło artystyczne.
Artyści z Supełka byli wielokrotnie nagradzani i wyróżniani za swoje dokonania. Potwierdzeniem ich miejsca w sztuce jest przynależność większości z nich do prestiżowego Stowarzyszenia Twórców Ludowych.
Do tego Stowarzyszenia należą autorzy innej omawianej w Biuletynie wystawy: Danuta Styperek i Piotr Woliński. Również wystawę eksponowaną w grudziądzkim Muzeum im. ks. dr. Władysława Łęgi należy określić jako wyjątkową: ukazuje inspiracje sztuką gotycką – i sacrum.
Zdanie Mistrza Eckharta Jeśli jedynym słowem, jakim modlisz się przez całe życie jest „dziękuję” – to wystarczy było mottem dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz z budżetu Samorządu Województwa Kujawsko Pomorskiego projektu Dziękuję, dziękuję bardzo! O inteligencji emocjonalnej – oblicza wdzięczności zrealizowanego w Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu. Omawiając projektowe działania, przedstawiamy artystycznie wyrażone refleksje wokół problematyki, którą otwiera słowo dziękuję.
Namysłem nad wdzięcznością i w poczuciu wdzięczności za to, co jest naszym udziałem kończymy 2019 rok, życząc Wam, nasi Czytelnicy, takiego przeżywania czasu w Nowym 2020 Roku, by uzewnętrzniało się poczucie wdzięczności: w spojrzeniach, gestach, słowach.
Kilka dni przed amerykańskim Świętem Dziękczynienia w Toruniu swoją wdzięczność manifestowali i celebrowali uczestnicy projektu Dziękuję, dziękuję bardzo! O inteligencji emocjonalnej – oblicza wdzięczności. W sobotnie przedpołudnie, 16 listopada na Dziękowisku Wielkim – uroczystym zakończeniu projektu w Teatrze Baj Pomorski spotkały się trzy pokolenia: młodzież, dorośli i seniorzy. Wszyscy przez pół roku uczestniczyli w różnych formach aktywności twórczej i artystycznej, cały czas mając na uwadze zaczerpnięte z pism Mistrza Eckharta motto projektu: Jeśli jedynym słowem, jakim modlisz się przez całe życie jest „dziękuję” – to wystarczy. Autorem projektu Dziękuję, dziękuję bardzo! jest Erwin Regosz, główny specjalista ds. muzyki w Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu. Przedsięwzięcie zostało dofinansowane ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz z budżetu Samorządu Województwa Kujawsko Pomorskiego.
Czym jest wdzięczność? Dlaczego wyrażanie i praktykowanie wdzięczności jest tak istotne w naszym rozwoju – to tylko niektóre z pytań, na które w trakcie wykładu inauguracyjnego O inteligencji emocjonalnej – oblicza wdzięczności odpowiedziała Sabina Sadecka – poznańska psycholog i psychoterapeutka. Szczegółowych odpowiedzi na podobne pytania poszukiwała też prof. Maria Lewicka, dyrektor Instytutu Psychologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, która w ramach projektu przeprowadziła wśród jego uczestników badanie Komu, za co i czy jesteśmy wdzięczni? Najistotniejszą – jak się zdaje – konkluzją z przeprowadzonego badania jest potwierdzenie przekonania, iż …ogólne poczucie wdzięczności [wśród uczestników projektu – red.] jest duże i przekracza średni punkt skali: większość osób na skali 1 do 7 lokuje się powyżej punktu 4,0 – zauważa prof. Lewicka. Ponieważ wdzięczność jest emocją „kontrfaktyczną”: pojawia się wtedy gdy jakiś wynik mógł wyglądać inaczej (gorzej) niż faktycznie wyglądał, jednym z celów badania było uzyskanie odpowiedzi na pytanie, …komu jesteśmy wdzięczni? Najczęściej w odpowiedziach wzmiankowani byli rodzice, przyjaciele, rodzeństwo oraz żona (dziewczyna, partnerka) lub mąż (chłopak, partner). Co więcej, badając Atrybucje za dobro i za zło, autorka badania zauważyła, że najczęściej odpowiedzialność za dobre rzeczy w naszym życiu przypisujemy przyjaciołom (następnie sobie samym i Bogu), natomiast za złe rzeczy w naszym życiu obwiniamy znajomych i los.
Szczególnie interesujący wniosek z badań prof. Marii Lewickiej dotyczy poczucia wdzięczności za doznane krzywdy. Jak się okazuje, ze wszystkich trzech grup wiekowych …młodzież wyciąga najwięcej pozytywnych wniosków z nieprzyjemnych sytuacji. Respondenci przyznali, że w takiej sytuacji są m.in. wdzięczni za Uświadomienie sobie pewnych błędów, że są Wdzięczni za nauczkę na przyszłość albo, że Dzięki zawodowi jest się silniejszym. Badaczka podkreśla jednak, że do tych wniosków należy pochodzić ostrożnie, gdyż przebadana grupa była stosunkowo nieliczna i niemal wyłącznie składała się z osób uczestniczących w projekcie Dziękuję, dziękuję bardzo!, co mogło mieć wpływ na generalnie wysoki poziom wyrażanej przez respondentów wdzięczności.
Do udziału w projekcie zaproszono dzieci i młodzież z toruńskiej Szkoły Podstawowej nr 1 oraz z Zespołu Szkół we Wroniu, animatorów kultury, społeczników, pracowników instytucji kultury i placówek oświatowych oraz seniorów skupionych w Centrum Aktywizacji Seniorów WOAK. Tak uformowane grono uczestników podzielone zostało na trzy grupy wiekowe (młodzież, dorosłych i seniorów), które wchodziły ze sobą w interakcje, podejmowały niektóre działania wspólnie, inne realizowały we własnym gronie. W ramach projektu Dziękuję, dziękuję bardzo! odbyły się warsztaty teatralne, muzyczne, filmowe, fotograficzne, radiowe, literackie, których efekty zostały zaprezentowane podczas Dziękowiska Wielkiego – „wielkiego”, gdyż podobne działania (Dziękowiska Małe) odbyły się w Toruniu i we Wroniu w instytucjach biorących udział w projekcie.
Cykl warsztatów teatralnych z kadrami kultury i młodzieżą przeprowadził Damian Droszcz – aktor, instruktor teatralny i pedagog. Pod jego kierunkiem powstała też zrealizowana w technice teatru cieni etiuda na podstawie nigeryjskiej baśni Niebo w oddali spisanej przez Dawn Casey i zamieszczonej w zbiorze opowiedzianych na nowo przez nią Opowieści Ziemi. Morał Nieba w oddali zawrzeć można w stwierdzeniu, że trzeba doceniać wszystko, co jest nam dane, bo łatwo to stracić. Wykorzystując cienie, aktorzy (młodzież i kadry kultury) wykreowali sugestywny świat, w którym niebo było na wyciągnięcie ręki, a ludzie nie cierpieli głodu, gdyż w każdej chwili mogli się nasycić skrawkiem nieba. Pokazywane przy pomocy cieni wydarzenia komentował i uzupełniał głos z offu odczytujący tekst baśni.
Spektakl przygotowany pod kierunkiem Damiana Droszcza stawiał ważne pytania i zmusił publiczność do krytycznego przyjrzenia się swoim zachowaniom i postawie wobec świata czy innych ludzi. Czy na pewno doceniam to, co dostaję? Czy odczuwam za te dary wdzięczność? Czy nie jestem zbyt zachłanny? – zapewne niektórzy mogli zadać sobie takie pytania, oglądając zainscenizowaną baśń.
Działaniem z pogranicza sztuki i dziennikarstwa były warsztaty radiowe, które dla wszystkich uczestników projektu przeprowadziła Iwona Muszytowska-Rzeszotek – dziennikarka Polskiego Radia Pomorza i Kujaw. Każdy przez chwilę mógł poczuć się jak dziennikarz: zadawać pytania, odpowiadać na pytania innych. Z przygotowanego w ten sposób materiału Iwona Muszytowska-Rzeszotek skomponowała słuchowisko, którego tematem jest wdzięczność: komu i za co możemy być wdzięczni. Ponieważ nagranie zostało odtworzone w wyciemnionej sali teatralnej, zgromadzona na Dziękowisku Wielkim publiczność mogła tym lepiej wsłuchać się w słowa kolejnych bohaterów słuchowiska. We wszystkich wypowiedziach wyczuwalne były silne emocje, niektórzy udzielali odpowiedzi ogólnych, dokonywali wręcz syntezy swoich przemyśleń, inni skupiali się na szczegółach i snuli wzruszające, pełne detali opowieści. Każde zdanie, każdego bohatera było jednak pełną wdzięczności afirmacją świata.
Warsztaty filmowe w ramach projektu prowadził Jacek Banach – filmowiec, operator i montażysta, autor dokumentów, filmów krótko- i pełnometrażowych, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Wspólnie z uczestnikami stworzył etiudę dokumentalną, której tematem jest wdzięczność. Film Dziękuję, dziękuję bardzo! w reżyserii Jacka Banacha łączy nagrania żywoplanowe z animacją powstałą w oparciu o prace plastyczne uczestniczących w projekcie dzieci. Wzruszający, nieco melancholijny film doskonale oddaje złożoność emocji wdzięczności. Autor prowadzi filmową narrację bez pospiechu, pozwala bohaterom milczeć, choć – jak się wydaje – w tej ciszy czasem ukrywa się więcej znaczeń niż wywieść można z wypowiedzianych słów.
Młodzież z Zespołu Szkół we Wroniu przygotowała pod kierunkiem Aleksandry Bacińskiej widowisko nawiązujące formą do wieczorów poetyckich, czyli Wdzięczór literacki. Odpowiednią atmosferę wykreowała prosta scenografia: trzy kawiarniane stoliki, przy których zasiadły osoby czytające poezję i dwa koce dla pozostałych uczestników Wdzięczoru. W widowisku wykorzystane zostały wiersze Edwarda Stachury, Jeffa Fostera, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej oraz uczestników projektu: Zuzanny Sochy, Nikoli Ciechanowskiej i Aleksandry Bacińskiej. Czytane przez młodzież teksty były dobrane bardzo starannie zarówno pod względem treści, jak i zastosowanych środków stylistycznych, dzięki czemu stworzyły spójną całość. Co więcej, przygotowując Wdzięczór młodzież wraz Aleksandrą Bacińską dokonała remiksu różnych tekstów, kojarząc ze sobą, a nawet łącząc, fragmenty pochodzące z różnych źródeł. Publiczność Dziękowiska Wielkiego obejrzała fragment widowiska, całość zaprezentowana zaś została we Wroniu. Jednak również ów fragment poruszył widzów i skłonił do refleksji. Wdzięczność, o której mówią poeci, często bierze się z miłości: miłości do drugiej osoby, ale też miłości do świata. Takie przesłanie wszystkim zgromadzonym przekazali uczniowie Zespołu Szkół we Wroniu.
Intermedialne warsztaty łączące teatr i sztuki wizualne zaproponowała uczestnikom Agnieszka Zakrzewska, instruktorka teatralna, pedagog teatru, reżyserka, specjalistka ds. teatru w Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu. Pod jej opieką powstała instalacja Drzewo wdzięczności. Praca miała formę otwartą, każdy oglądający mógł dokonać artystycznej ingerencji w dzieło. Na symbolicznym drzewie zawieszone zostały styropianowe kule – „bombki”. Każdy widz mógł wybrać sobie jedną z nich i wyrazić swoją wdzięczność, pisząc lub rysując na niej, za co chciałby podziękować. Podczas Dziękowiska Wielkiego z inspiracji Agnieszki Zakrzewskiej została też zrealizowana instalacja, którą tworzyli ludzie. Działanie bliższe może performansowi zakładało stworzenie grupy – wspólnoty osób pragnących publicznie swoją wdzięczność. Każdy wchodząc na scenę Teatru Baj Pomorski miał wypowiedzieć jedno słowo – hasło nawiązujące do pojęcia wdzięczności. Mogło to być proste dziękuję, można było powiedzieć, za co jest się wdzięcznym, można było sięgać po inne skojarzenia. Następnie kolejne osoby przyjmowały wymyślone przez siebie pozy i w nich zastygały. Powstała w ten sposób instalacja, której medium stały się ludzkie ciała, nie była może aż tak ekspresyjna jak Grupa Laokoona, ale można ją uznać za niewerbalną manifestację wspólnoty osób praktykujących i pielęgnujących swoją wdzięczność.
Erwin Regosz to nie tylko autor projektu Dziękuję, dziękuję bardzo!, jego pomysłodawca i dobry duch. Jako główny specjalista ds. muzyki w WOAK-u, nauczyciel emisji głosu i dźwiękowej autoprezentacji przeprowadził ze wszystkimi uczestnikami cykl warsztatów muzycznych. Wraz z uczniami Zespołu Szkół we Wroniu przygotował również małą formę teatralną Oklaski, która najpełniej oddała trudny do uchwycenia, złożony charakter wdzięczności. W pierwszej części etiudy kolejni aktorzy dziękowali… częściom ciała, tkankom i narządom. Oklaski, które po każdym z podziękowań się rozlegały odczytać można jako wielką afirmację życia, wyraz wdzięczności za to, że żyjemy. W ten niebanalny sposób młodzi artyści przypomnieli wszystkim, że praktykując wdzięczność nie można zapominać o tym, co najważniejsze, chociaż tak oczywiste i przez to często niedostrzegalne… O życiu. O naszym istnieniu – zarówno jako jednostek, jak i jako ludzkości. Przechodząc bowiem od szczegółu do ogółu, kolejne narządy zaczęły się składać na człowieka, ludzi, ludzkość, publikę… Druga część etiudy została skonstruowana w oparciu o wiersz Aleksandry Bacińskiej Oklaski, który w brawurowy sposób wykonała – z towarzyszeniem wronieckiej młodzieży i widowni – Ilona Stefanowska.
Wśród wielu dyscyplin artystycznych, które poznali uczestnicy projektu była też fotografia. Twórczego korzystania z tego najbardziej dostępnego i najwszechstronniejszego dziś medium uczył wszystkich Stanisław Jasiński – artysta fotografik, instruktor ds. fotografii w Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu. Podczas warsztatów każdy mógł się nauczyć kompozycji obrazu, poznać zasady pracy z modelem, wyboru kadru. Nie obyło się też bez rozmów i rozważań nad istotą fotografii i jak można by ją wykorzystać dla wyrażenia wdzięczności. Zdjęcia wykonane przez uczestników projektu można oglądać na stronie internetowej WOAK-u, część z nich została też wydrukowana i zaprezentowana na wystawie w teatralnym foyer.
Na tejże wystawie znalazły się również prace zrealizowane podczas cyklu warsztatów haiku prowadzonych przez Magdalenę Jasińską, animatorkę kultury i pedagoga teatru. Wywodząca się z Japonii sztuka lapidarnego (w 17 sylabach) formułowania paradoksów życiowych zyskała na Zachodzie popularność wraz ze wzrostem zainteresowania buddyzmem zen. O ile trudno często zachować w językach europejskich stałą strukturę formalną haiku, gdyż japoński jest językiem aglutynacyjnym i każda kolejna sylaba rozszerza znaczenie tekstu, wzbogaca go i wnosi kontekst, tak sama idea tworzenia krótkich form poetyckich, opisujących (najczęściej ulotne) stany emocjonalne w sposób syntetyczny cieszy się wielką popularnością. Napisane podczas warsztatów Magdaleny Jasińskiej – i w nawiązaniu do japońskiej tradycji – również zilustrowane krótkie formy poetyckie są przykładami ciekawej i inspirującej aforystyki. Nawet jeśli niekiedy pobrzmiewa w nich odrobina melancholii, za każdym razem wyrażają wdzięczność, afirmują otaczający świat. Stało się tak być może dlatego, że wiele z nich powstało w pięknych okolicznościach przyrody – na nadwiślańskim bulwarze.
W ramach projektu warsztaty W poszukiwaniu wdzięczności z grupą seniorów przeprowadziła Alicja Usowicz – koordynatorka projektu, kierowniczka Działu Edukacji Artystycznej WOAK. Podczas spotkań powstały Katalogi wdzięczności – jedyne w swoim rodzaju kolaże, niekiedy poprzez swoją formę plastyczną kojarzące się z żurnalem mody lub bardziej staroświecką sylwą (silva rerum) – swoistym pamiętnikiem, w którym autor zapisywał wszystkie ważne dla siebie informacje, spisywał przemyślenia i wiersze, ale też wspomnienia przodków i historie rodzinne. Niektóre plansze z Katalogów wdzięczności były eksponowane w teatralnym foyer, wszystkie zaś złożyły się na prezentację, która znalazła się na stronie internetowej projektu.
Podczas Dziękowiska Wielkiego wręczone zostały Medale Wdzięczności – honorowe odznaczenia, które przyznano osobom, ku którym wyrazy wdzięczności kierowane są szczególnie często. Członkinie Centrum Aktywizacji Seniorów przyznały medale wdzięczności swoim koleżankom: Helenie Bilskiej i Barbarze Kunie. Młodzież z Zespołu Szkół we Wroniu przyznała medale Jolancie Broniewskiej – nauczycielce wychowania fizycznego oraz Zbigniewowi Izdebskiemu – pedagogowi w Zespole Szkół we Wroniu, artyście i terapeucie uzależnień. Portrety czworga laureatów wykonane podczas warsztatów fotograficznych znalazły się również na wystawie towarzyszącej uroczystemu Dziekowisku Wielkiemu.
Ostatnim wydarzeniem artystycznym listopadowego Dziękowiska, ale też ostatnim działaniem twórczym podjętym przez uczestników w ramach projektu Dziękuję, dziękuję bardzo!, który w 2019 zrealizował Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury w Toruniu, było wspólne odśpiewanie Hymnu Wdzięczności, pieśni napisanej i nagranej przez Erwina Regosza.
Realizacja projektu Dziękuję, dziękuję bardzo! O inteligencji emocjonalnej – oblicza wdzięczności była dofinansowane ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz z budżetu Samorządu Województwa Kujawsko Pomorskiego. Na trwające pół roku przedsięwzięcie złożyły się dziesiątki godzin zajęć warsztatowych, które prowadzili instruktorzy WOAK, zaprzyjaźnieni artyści, twórcy, animatorzy życia kulturalnego, naukowcy i dziennikarze. Im wszystkim oraz wszystkim uczestnikom: dzieciom, młodzieży, seniorom i kadrom kultury należą się gorące podziękowania i wyrazy wdzięczności. Dziękuję, dziękuję bardzo!
W zabytkowym spichlerzu z Bronisławia w Muzeum Etnograficznym im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu do końca roku jest prezentowana wystawa przygotowana z okazji 40-lecia Zespołu Rękodzieła Artystycznego Klub Supełek działającego przy Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu. Jej główną bohaterką jest koronka czółenkowa – frywolitka.
Prace w technice koronki czółenkowej są na wystawie najliczniejsze. Frywolitka, określana czasem jako koronka dworska, jest specjalnością artystów z Supełka. Jak pisze w katalogu wystawy Kinga Turska-Skowronek, już w latach 90. XX w. Toruń był określany mianem „Centrum Frywolitki”. Osoby skupione w Klubie Supełek niestrudzenie tworzyły wspaniałe prace wykonane techniką koronki czółenkowej a ich aktywność na tym polu była wyraźnie zauważalna w skali kraju. Między innymi dzięki tej działalności od roku 2001 sukcesywnie były przyjmowane do prestiżowego Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Obecnie reprezentacja Klubu w STL to już 22 osoby.
Twórców z Supełka zapoznała z frywolitką Stanisława Wilamowska z Wrock koło Golubia-Dobrzynia. Poprowadziła w Toruniu kurs, w którym wzięło udział dziesięć osób. Doskonaliły się w technice koronki czółenkowej, inspirowały inne osoby. I tak w niedługim czasie – wspomina Zofia Kalisz, która z Zespołem Rękodzieła Artystycznego Klub Supełek związała się w 1987 roku – „uczeń przewyższył mistrza”. Posypały się nagrody krajowe i międzywojewódzkie.
Koronki czółenkowe twórców z Supełka są ciekawie pomyślane, zakomponowane i misternie wykonane. Inwencja Supełkowych twórców w komponowaniu frywolitkowych form zdaje się niewyczerpana.
Koronka czółenkowa, czyli frywolitka – pisze Kinga Turska-Skowronek – powstaje przez dzierganie czółenkiem węzełków na tej samej nici owiniętej wokół dłoni. Czółenko natomiast jest rodzajem szpulki z nawiniętą nicią. W zależności od przyjętej techniki stosuje się jedno lub dwa czółenka.
Frywolitka była znana już w starożytnym Egipcie i Chinach. W XVI w. dotarła z Chin do Holandii, skąd w późniejszych okresach (XVIII i XIX w.) rozpowszechniła się w Europie. Jej nazwa – frivolitè – pojawia się po raz pierwszy ok. 1750 roku we Francji.
W Polsce technika koronki czółenkowej znana była już od początku XIX w. a bardzo istotne znaczenie dla rozpowszechnienia tej techniki miały niemieckojęzyczne wydawnictwa – wzorniki. Niebagatelną rolę w jej popularyzacji po 1918 roku odegrały uczące frywolitki szkoły, kierowane przez osoby żywo zaangażowane w jej upowszechnianie. (…)
Na wystawie 40 lat Zespołu Rękodzieła Artystycznego Klub Supełek pokazywane są nie tylko prace wykonywane przy użyciu czółenka, ale i szydełka, igły, nożyczek, nie tylko z nici, ale i z innych materiałów… Supełkowi rękodzielnicy tworzą koronkę siatkową. Szydełkują, haftują. Najbliższy jest im haft kujawski, ale bliski jest również kaszubski, makowski, krajeński, hazacki, richelieu, snutka. Haftowane bluzki, czepce, fartuchy, halki, bieżniki zalecają się niepowszednią urodą. Artyści z Supełka tworzą sutasz, decoupage, pergamono, kwiaty z papieru…
Wnętrze przysposobionego na cele wystawiennicze wiejskiego spichlerza ma nastrój wiejskiej drewnianej chaty.
Na półkach szafki rozbarwiają się bukieciki kolorowych papierowych kwiatów, szydełkowe wielkanocne baranki i kurczaczki. Na stoliku w koszyczkach wyściełanych haftowanymi serwetami zalecają się urodą pisanki, na ścianie wiszą świąteczne kartki zdobione frywolitkami. Okno przyozdobiło wykonane szydełkiem białe wiosenne serce: kompozycję tworzą ptak na gałęzi i liście.
Rozwieszone zostały frywolitkowe, a także haftowane, szydełkowane różnokształtne, różnokolorowe serwety.
W wiklinowych koszach stoją choinki ozdobione kolorowymi bombkami przystrojonymi koronkami, frywolitkowe śnieżynki, gwiazdki, dzwoneczki, aniołki. Choinkowe ozdoby tymczasowo wiszą na wieszakach wyjętych z szafy. Koronki i hafty trafiły na wigilijne stoły, na stolik kawowy. Jest nawet biała, zdobiona finezyjnymi bombkami choinka frywolitkowa.
Na ścianie wiszą haftowane (haftem krzyżykowym) obrazy, jeden przedstawia martwą naturę, drugi scenę w ogrodzie – dziewczynę z gąskami, na tle dworu, może inspirowany Panem Tadeuszem Adama Mickiewicza.
W rogu pokoju na stoliku rozłożyły się haftowane i szydełkowe serwety, bibeloty towarzyszące ich autorce.
Starannie zasłane łóżko eksponuje pierzynę i poduszki zdobione szydełkowymi i haftowanymi wstawkami. Nad łóżkiem wisi szydełkowa firanka.
Na ścianach wiszą koronkowe serwety i instruktażowe rysunki: można się przymierzyć do pracy koronczarki.
Stoją manekiny obleczone w wytworne sukienki ozdobione koronkowymi kołnierzykami, aplikacjami, pośród nich czarnym motylkiem wypełniającym wycięcie sukienki na plecach. Wiszą wdzianka, kamizelki. Jest i koronkowa rękawiczka. Są koronkowe parasolki.
Są koronkowe białe pierwszokomunijne: wianek, nakładka na świecę, torebka, różaniec. Prześliczna jest niebieskooka lalka: elegantka w niebieskiej sukni zdobionej frywolitkami, we frywolitkowej czapeczce, z frywolitkowymi broszą i torebką.
Na graczy czekają frywolitkowe szachy: w bieli i czerni oraz bieli i czerwieni, przypominające o stuleciu niepodległości.
W gablotach nęcą elegancją frywolitkowe różnokształtne, różnobarwne kolczyki, naszyjniki, medaliony, wisiory, brosze. Biżuteria jest oryginalna, na każdą niemal okazję. Nieczęsto wyroby jubilerskie z metali i kamieni szlachetnych są tak wyrafinowane jak te z kolorowych, metalizowanych nici.
Prace są porozwieszane na ścianach, planszach, zawieszone na wieszakach, porozkładane na półkach, stołach i stolikach, krzesłach, są ułożone w gablotach… Wystawa tak została zaaranżowana, by uwidoczniała się uroda każdego dzieła, by każda rzecz odsłaniała umiejętności, kunszt autorów.
Wystawa 40 lat Zespołu Rękodzieła Artystycznego Klub Supełek odsłania różnorakie dziedziny zainteresowań autorów, zdumiewa bogactwem form, a zarazem jest spójna.
Ekspozycja wydaje się świąteczna, nie dlatego, że nawiązuje do świąt Wielkiejnocy, Bożego Narodzenia, Pierwszej Komunii Świętej, ale dlatego, że niepowszednia jest uroda prac, które zachwycają nie tylko miłośników rękodzieła. Te prace dodają piękna osobom i wnętrzom.
Kuratorką wystawy jest Kinga Turska Skowronek, która również wespół z Gabrielą Witoszkin opracowała scenariusz ekspozycji, plastycznie opracowanej przez Barbrę Górkę.
Na jubileuszowej wystawie twórców z Supełka znalazły się nowoczesne a nawet nowatorskie formy rękodzieła ugruntowane w tradycji ludowej oraz nawiązujące do szlachetnych i wyrafinowanych robótek ręcznych – zajęć mieszkanek pałaców i dworów. Pokazywane prace zachwycają maestrią wykonania – warsztatową wirtuozerią autorów: trzydziestu dwu pań i jednego pana.
Supełkowi mistrzowie w swojej twórczości nawiązują do tradycji: do proweniencji znanych od wieków koronek i haftów oraz sztuki ludowej, tworzą dzieła na wskroś współczesne. Wybierając technikę, komponując wzory, wykonując swoje prace, poszczególni autorzy skupiają uwagę na tym, co najbliższe ich osobowościom, upodobaniom. Każdy autor poprzez swoje prace uzewnętrznia siebie. Kunsztowne, subtelne formy mają więc w sobie wiele z ich twórców.
To, co można zobaczyć na wystawie uzewnętrznia nie tylko mistrzostwo, artystyczną inwencję i pasję twórców, ale i ich czułość, wyrażającą się w staranności wykonania każdego przedmiotu, w rzetelnym namyśle nad kompozycją i w trosce o każdy szczegół, w dążeniu do precyzji, perfekcji. Poszczególne prace i cała wystawa oddają nastrój cotygodniowych, także w wakacje, spotkań Zespołu. Supełkowicze się lubią, przyjaźnią. Są wobec siebie życzliwi, serdeczni. Pomagają sobie, mogą na siebie liczyć w potrzebie. Oczywiście, istotą spotkań jest twórcza praca. Wykonywana w skupieniu, wymaga spokoju. I właśnie kiedy życie tak się układa, że o spokój trudno, Supełkowe grono go przywraca. Supełek bowiem to piękna wspólnota – i może dlatego pośród innych wyróżniają się powstające tu koronki, hafty i inne dzieła sprawnych rąk i twórczych osobowości. Są niepowtarzalne. Piękne.
Zespół Rękodzieła Artystycznego Klub Supełek od początku działalności, od dnia utworzenia – z inicjatywy Wandy Malczewskiej w ówczesnym Wojewódzkim Domu Kultury w Toruniu, dziś Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu 24 kwietnia 1979 roku – łączy twórczość z edukacją w obszarze rękodzieła artystycznego. W początkach swej działalności – wspomina Zofia Kalisz – Klub, do którego wstąpiło czterdzieści osiem pań, organizował kursy haftu, robótek szydełkowych, makramy, robótek na drutach, tkactwa, a podczas spotkań każda z pań robiła to, co potrafiła najlepiej i dzieliła się umiejętnościami z innymi. (…) Wraz z otrzymaniem przez członkinie Supełka tytułów instruktorskich rozpoczęto organizowanie kursów w terenie. (…) Pierwsze kursy odbywały się w Domach Kultury – Golub-Dobrzyń, Unisław, Nowe Miasto Lubawskie, i kolejno w większości gmin województwa. Później twórcy wyjeżdżali do innych województw i za granicę – i tak jest do dziś.
Rosnąca popularność Klubu przyczyniła się do zorganizowania w Toruniu w 1990 r. na bazie Supełka dwuletniego Państwowego Zaocznego Studium Oświaty i Kultury Dorosłych. Organizatorem Studium był Centralny Ośrodek Metodyki i Upowszechniania Kultury w Warszawie, a kierownikiem dyrektor Wojewódzkiego Domu Kultury w Toruniu Pan Benedykt Leszczyński. Frywolitki uczyła Pani Wanda Malczewska, haftu Pani Helena Sołtyk, a teorii sztuki ludowej Pani Kinga Turska-Skowronek. Studium ukończyły trzydzieści cztery osoby delegowane z całego kraju, w tym cztery osoby z Supełka: Iwona Bronicka, Kazimiera Ciesielska, Zofia Kalisz i Elżbieta Wietecka.
Osób, które dzięki Supełkowi nauczyły się rękodzieła artystycznego jest wiele. Niektóre zajmowały się nim – zajmują – okazjonalnie, niektóre odnalazły w nim swoją pasję, inne sposób na życie: uczyniły rękodzieło formą zarobkowania. Kursy, warsztaty i pokazy są dla twórców z Supełka ważną częścią pracy, wykonywaną z wielką radością. Niektórzy artyści nawet zapraszają miłośników rękodzieła do domów i indywidualnie wprowadzają w tajniki koronki czy haftu. Edukacyjne osiągnięcia i zasługi Zespołu Rękodzieła Artystycznego Klub Supełek niepodobna przecenić.
Zespół Rękodzieła Artystycznego Klub Supełek pozostaje w przyjaźni z Muzeum Etnograficznym im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu – pod czułą opieką kustosz Kingi Turskiej-Skowronek, współpracuje z Wojewódzką Biblioteką Publiczną – Książnicą Kopernikańską w Toruniu, z Biblioteką Pedagogiczną im. gen. bryg. prof. Elżbiety Zawackiej w Toruniu, z Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, z Fabryką Nici Ariadna w Łodzi, z wielu innymi instytucjami i osobami.
W naszym regionie mamy wiele gotyckich zabytków architektury, rzeźby, malarstwa. Chociaż gotyk jest w zasięgu naszego wzroku, co pewien czas go… odkrywamy, stanąwszy przed średniowieczną budowlą, figurą, obrazem. W gotyckiej sztuce sakralnej znajdujemy duchowość, która jest nam bliska: zachwyca pięknem, wzrusza. Od dawna gotyckie rzeźby i obrazy inspirują artystów, zwłaszcza nieprofesjonalnych, wśród nich określanych jako ludowi. Jak żywe są inspiracje sztuką średniowiecza, pokazuje eksponowana w Muzeum im. ks. dr. Władysława Łęgi wystawa Ludowy gotyk. Średniowieczne fascynacje Danuty Styperek i Piotra Wolińskiego. Pokazywane są na niej obrazy na szkle Danuty Styperek i rzeźby Piotra Wolińskiego.
Mieszkająca w podgrudziądzkiej Rudzie Danuta Styperek jest artystką specjalizującą się w malarstwie na szkle. Obrazy prezentuje na wystawach i kiermaszach. Od 2013 roku organizuje w swoim domu ogólnopolskie Plenery Rzeźby Figuralnej i Ogrodowej U Styperków; uczestniczą w nich znamienici rzeźbiarze z całego kraju.
Danuta Styperek namalowała cykl obrazów, w których interpretuje słynny Poliptyk Grudziądzki. Tę interpretację można uznać za współczesne przetworzenie obrazów składających się na Poliptyk Grudziądzki – z wykorzystaniem własnych doświadczeń malarskich autorki, a także uwzględnieniem tradycji malarstwa na szkle. Przenosząc na szklane płyty to, co średniowieczny malarz przedstawiał na deskach, autorka odwzorowała tematykę i kompozycję czternastu części Poliptyku, dokonując wyboru szczegółów, proponując swoje rozwiązania kolorystyczne. Stworzyła spójny czy nawet jednolity cykl malarski, akcentując omówione w Ewangeliach i apokryfach wydarzenia obejmujące Narodzenie i Dzieciństwo Jezusa, Zaśnięcie i Koronację Marii oraz poprzedzone Męką Zmartwychwstanie Jezusa. Artystka pokazała zatem drogę Zbawiciela do Zmartwychwstania. Obrazów jest tyle, co stacji Drogi Krzyżowej.
Obrazy Danuty Styperek uzewnętrzniają zauroczenie autorki średniowiecznym arcydziełem i odświeżają możliwości jego odczytywania. Są dialogiem z malarzem sprzed stuleci. Cykl bezpośrednio pokazuje jak dzieło gotyku trafia do wyobraźni współczesnego artysty nieprofesjonalnego, sposób kształtowania formy zaczerpniętej ze sztuki średniowiecznej. Obrazy są jasne, klarowne; wydaje się, że ich ewangeliczny przekaz jest wyrażony prościej niż w Poliptyku, być może w sposób przystępniejszy dla widza z początku XXI wieku.
Pierwowzorem Poliptyku Danuty Styperek jest arcydzieło sztuki późnego średniowiecza: Poliptyk Grudziądzki, nazywany też Ołtarzem Grudziądzkim. Jest to pochodząca najprawdopodobniej z 1390 roku (ostrożniej datując: z okresu między rokiem 1380 a 1410) nastawa ołtarza głównego z kaplicy zamku krzyżackiego w Grudziądzu. Poliptyk składa się z trzech skrzydeł: środkowego oraz dwu bocznych, zamykanych, malowanych dwustronnie. W części środkowej zawiera dwa duże obrazy tablicowe o wymiarach 123 x 204,5 cm oraz na skrzydłach bocznych szesnaście obrazów, na ośmiu tablicach o wymiarach 123 x 93 cm. Obrazy zostały namalowane temperą na drewnie jodłowym. Przedstawiają chwałę Marii – Matki Chrystusa, Mękę Syna Bożego oraz przyjście w chwale jako Sędzia na Sądzie Ostatecznym; Maria u Jego boku jest nadzieją dla chrześcijan: wstawi się za nimi.
Poliptyk Grudziądzki obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.
Mieszkający w Kcyni Piotr Woliński jest artystą specjalizującym się w rzeźbie w drewnie, w tym roku obchodził pięćdziesięciolecie pracy twórczej. Pokazuje swoje rzeźby na wystawach, kiermaszach. W Gminnym Centrum Kultury i Biblioteki im. Klary Prillowej w Kcyni prowadzi pracownię rzeźby w drewnie.
Piotr Woliński czerpie inspiracje z różnych średniowiecznych rzeźb. Jak się wydaje, niezwykle starannie wybiera dzieła, do których nawiązuje. W niektórych zostawia surowy kolor drewna, czasem przyciemnionego bejcą, inne polichromuje, zachowując symbolikę kolorów. Barwa surowego drewna eksponuje ekspresję rzeźb, kolor służy nadaniu rzeźbom dekoracyjnego, ale i hieratycznego charakteru. Niepolichromowane są między innymi Chrystus Frasobliwy, Pieta, krucyfiks, anioł. Polichromowane są na przykład Trójca Święta, Piękna Madonna Gdańska, Madonna Płaszcza Opiekuńczego, Madonna Tronująca, Maryja z Dzieciątkiem, Archanioł Rafael z Tobiaszem, Archanioł Gabriel.
Rzeźby w drewnie Piotra Wolińskiego urzekają syntetycznym ujmowaniem postaci i scen, starannością kompozycji, precyzją formowania postaci, troską o szczegóły. Niektóre rzeźby mają charakter narracyjny. Tak można określić Madonnę Płaszcza Opiekuńczego: Maryja rozchyla poły płaszcza, by mogli się tu schronić potrzebujący pomocy. Podobna jest Madonna Tronująca: trzymając Jezusa na kolanach, Maryja siedzi na tronie otoczonym przez anioły. Traktatem teologicznym jest Święta Trójca – Tron Łaski: Bóg Ojciec siedzi na prostym tronie, trzymając przed sobą ramiona krzyża, na którym skonał Zbawiciel; na pionowej belce krzyża siedzi gołąbek symbolizujący Ducha Świętego. Niepolichromowane przedstawienia Chrystusa Zmartwychwstałego, Frasobliwego, piety pociągają siłą wyrazu. Owszem, są ekspresyjne, ale przede wszystkim jest w nich czułość, wrażliwość. Odwołują się i do zmysłów, i do uczuć. Jest w nich duchowość. Znajduję w tych formach prosty wyraz szczerej wiary, ewangeliczne wskazanie, w zwartej formie skupiające treści teologicznych rozważań.
Rzeźby Piotra Wolińskiego są kunsztowne; na pierwszy rzut oka widać, że ich twórca jest mistrzem dłuta. Jest artystą, którego dzieła nie tylko zachwycają, ale i poruszają uczucia, skłaniają do namysłu nad życiem, tym, co ważne, także, gdy myśli się o sprawach ostatecznych.
Urzeczywistniające sacrum obrazy Danuty Styperek, i rzeźby Piotra Wolińskiego, są zajmującymi artystycznymi propozycjami. Można je oglądać jako formy, które niosą, może przewartościowują to, co zawiera w sobie sakralna sztuka gotycka, religijna sztuka ludowa, teologia i wyobraźnia wierzących… Większość z nich można by oglądać poza kontekstem religijnym: jako obrazy i rzeźby o człowieku i człowieczeństwie.
Danuta Styperek i Piotr Woliński – pisze kurator wystawy Łukasz Ciemiński – są od lat członkami Stowarzyszenia Twórców Ludowych, które za swój cel i misję stawia ochronę i rozwój twórczości artystów-amatorów zakorzenionych w estetyce dawnej plastyki chłopskiej. Elementem łączącym twórczość obojga artystów jest fascynacja sztuką gotycką, której dali wyraz w autorski sposób. Różnymi drogami dochodzili oni do odkrycia sztuki średniowiecza, jako impulsu dla ich wyobraźni i realizacji plastycznych. Średniowieczne fascynacje, gotycka forma i ikonografia oraz intuicyjny charakter twórczości stanowią fenomen, dzięki któremu możemy przyjrzeć się mieszkańcom nieba objawionym w szczerej i żarliwej opowieści ludowego gotyku.
Kontekstem dla prezentowanych obrazów i rzeźb są dzieła średniowiecznej sztuki sakralnej, które spotykamy w kościołach i muzeach. Przejmująca gotycka pieta otwiera wystawę; drewniana rzeźba sprawia wrażenie surowej, pewnie była polichromowana, nieco zatarły się rysy postaci. Wyrażone w postaciach Matki i Syna cierpienie porusza – i wzrusza. W gotyckiej rzeźbie – uogólnia Łukasz Ciemiński – objawia się całe bogactwo średniowiecznej myśli, mistyki i teologii. Pod względem formalnym urzeka nas po dziś dzień finezja polichromii, kunszt snycerskiego warsztatu i różnorodność zaskakujących nieraz kompozycji.
Przy ekspozycji jej kurator prowadził lekcje muzealne, podczas których zapoznawał uczestników z problematyką dawnej sztuki ludowej, gotyckim pierwiastkiem w plastyce chłopskiej oraz przedstawiał ikonografię sztuki średniowiecznej.
Wystawa Ludowy gotyk. Średniowieczne fascynacje Danuty Styperek i Piotra Wolińskiego wkomponowuje się w cykl comiesięcznych spotkań Święci domowi, które Łukasz Ciemiński prowadzi w grudziądzkim Muzeum, łącząc bogatą wiedzę historyka sztuki i etnologa, doświadczenia wykładowcy akademickiego. Omawia życie świętego lub świętych, podając fakty, przedstawiając legendy, różnorakie ciekawostki, przysłowia, porzekadła, wierzenia, zwyczaje… Prezentuje artefakty – rzeźby, obrazy – ze swojej kolekcji rzeźb, figur gipsowych, oleodruków i innych przedmiotów kultu, na zakończenie śpiewa z uczestnikami pieśni przypisane świętym. Poszczególne spotkania dotyczą świętych patronów, ludowej pobożności, wizerunków świętych, form kultu…
Spotkania wzbudzają ogromne zainteresowanie, zwykle brakuje na nich wolnych miejsc. Jak piszą organizatorzy, przez wieki życie naszych przodków było związane ze świętymi, którzy spoglądali na życie mieszkańców wsi ze świętych obrazów wiszących w chatach, na ich prace i pola z przydrożnych kapliczek i wysokości ołtarzy w kościołach. Każda, najmniejsza nawet czynność i problem codziennego życia posiadały swego patrona, który chronił, pocieszał i bronił. Od pożaru, powodzi a nawet szczurów istnieli święci pierwszej potrzeby i ostatniego ratunku. Stawali się bliskimi powiernikami, współmieszkańcami i niebieskimi patronami. W podróż do zapomnianych często świętych, po świecie wierzeń i praktyk, dawnych przekonań i absolutnych pewników zabiera nas Łukasz Ciemiński – historyk sztuki i etnograf, którego pasją stało się ocalenie tego, co o świętych wiedzieli mieszkańcy dawnej wsi.
Andrzej Reschke wystawę swoich fotografii eksponowaną w Centrum Kultury Browar B. we Włocławku zatytułował Emocje. Zdjęcia, owszem, pokazują różnorakie emocje, ale są również opowieściami o ludziach oraz tym, co ich łączy i dzieli. Pośród pokazywanych zdjęć są portrety, inscenizacje sytuacji i zdarzeń oraz sceny z życia ulic, nie tylko w naszym kraju. Jeśli zdjęcia, które można określić jako reporterskie, są aranżowane, to są to imitacje perfekcyjne, myślę jednak, że to ujęcia sytuacji podpatrzonych, uchwyconych w decydującym momencie.
Pokazywane są zdjęcia pojedyncze, dyptyki i jeden tryptyk. Przeważają fotografie czarno-białe. Bohaterami kadrów są ludzie, oni zajmują autora, ale istotne są otoczenie, strój czy kostium postaci, ich poza, gest, wyraz twarzy… Zdjęcia są sugestywne, większość z nich zaciekawia niejednoznacznością, możliwością dopowiedzeń, na które autor nakierowuje tytułami prac, a niekiedy i komentarzami.
Andrzej Reschke przedstawia ludzi, to, co im się przytrafia, przydarza. Autor fotografuje spektakl kreowany na potrzeby zdjęć i dziejący się na ulicach miast.
Pośród portretów przyciąga uwagę Dama z cygaretką, którą w długiej lufce trzyma w dłoni. Stopę w eleganckim białym bucie postawiła na cembrowinie nieczynnej fontanny. Drugą rękę wyciągnęła w bok, ktoś ujmuje dłoń… Biała suknia, makijaż tytułowej postaci kojarzą fotografię z kadrem z filmu niemego. Dziewczyna w wydekoltowanej czarnej sukience w jednej ręce trzyma długą lufkę z dymiącym papierosem, w drugiej kieliszek wina, patrzy przed siebie – to Ona i jej niepokój. Dziewczyna podparła brodę dłonią; zamyślona, spogląda przed siebie: Spójrz mi w oczy – co widzisz? Dziewczyna płacze na Wspomnienie smutku. Prawdziwa kobieta w sukience w kwiaty, z tatuażem na przedramieniu, w ciemnych okularach została sfotografowana w ruchu, w energicznym geście; wydaje się ekspansywna… Młoda kobieta dłońmi dotyka policzków, krzyczy, by Wypędzić strach. Na twarzy starszego człowieka widać Zmęczenie. Flecistka stoi przy pulpicie z nutami, ćwiczy: Muzyka życiem jest. Dziewczyna pochyliła głowę do przodu, zatyka sobie dłońmi uszy, płacze, może krzyczy albo jęczy – zdjęcie Spirala autor tak komentuje: Spirala złych emocji – strach, obaw, stres, lęk, nieprzyjemne wspomnienia – towarzyszą nam od zarania dziejów i na każdym etapie życia. Takie emocje są zupełnie naturalne i nieszkodliwe – oczywiście jeśli wiemy jak sobie z nimi poradzić. A jeśli nie wiemy? Przerażona dziewczyna odwraca się od lustra, chroni spojrzenie przed swoją twarzą w demonicznym grymasie gniewu – Odbiciem zła w lustrze. Codziennie patrzymy na siebie, a czy zastanawiamy się jacy jesteśmy? – pyta autor zdjęcia.
Młody ksiądz obejmuje dziewczynę, patrzą sobie w oczy; gdyby nie koloratka mężczyzny, można by pomyśleć: wyznają sobie uczucie, ono ich łączy. Tytuł jednak nie pozostawia wątpliwości: Rozdarci. Na drugim zdjęciu ksiądz siedzi przy ustawionym gdzieś w plenerze konfesjonale, ona się spowiada. Nadal są Rozdarci, on zostanie wierny kapłaństwu, ona odejdzie jako rozgrzeszona penitentka… Dwa zdjęcia zdają się ilustrować opowieść, nietrudno dopowiedzieć co było, co będzie… Fascynacja: dwie zbliżone twarze, jego i jej; oboje przymknęli oczy. Muskularny mężczyzna podniósł niemowlę, trzyma je w górze: Oto szczęście moje. Spokojna, radosna mama trzyma córeczkę na ręce, tuli twarz do jej piersi, uśmiechnięta dziewczynka obejmuje mamę – tak objawia się Cisza w sercu. Postój: we wnętrzu samochodu mama na kolanach tuli córeczkę, która przysnęła.
Stary mężczyzna siedzi na ławce, kładzie dłonie na głowie dziewczyny, która klęcząc, opuściwszy powieki, położyła głowę na jego udach. Rozmaicie można by interpretować tę scenę, ale to Spełnienie. Dziewczyna położyła głowę na ramieniu starca, przytula się – Mowa myśli i wzroku nie potrzebuje słów. Czytam: dziewczyna trzymając w ręce otwartą książkę przykucnęła przy ławce, na której usiadł staruszek.
Trzy zdjęcia przedstawiają owczarka niemieckiego i jego opiekuna. Na pierwszym, zatytułowanym Wina, pies staje na tylnych łapach, zdaje się przepraszać mężczyznę. Na drugim, zatytułowanym Przeprosiny, pies wyciąga pysk w stronę opiekuna. Na trzecim, zatytułowanym Radość: przebaczenie, opiekun przyklęknął, pies położył łapę na jego udzie.
Żebrak siedzi na chodniku przy murze, przed sobą postawił biały plastikowy Kubek smutku. Starszy mężczyzna z książką – zapewne przewodnikiem turystycznym – przystanął na ruchliwej ulicy, rozgląda się; to Zagubienie. Artysta zdrzemnął się przy kawiarnianym stoliku, na którym obok popielniczki z niedopałkami stoi kieliszek wina. Uśmiechnięty brodaty mężczyzna pyta: Co to znaczy być szczęśliwym bezdomnym? Dziewczyna przystanęła, zdaje się czegoś wypatrywać, z ucha zwisa kabelek słuchawki na Ulicy słuchania.
To tylko niektóre ze zdjęć składających się na wystawę pokazującą emocje, zarówno pozytywne, jak i negatywne. Fotografie można by podzielić na dwie grupy: na te, które ukazują okoliczności wpływające na uzewnętrzniające się emocje oraz na te, w których przyczyna doświadczanych emocji pozostaje zagadką, może tajemnicą. Pokazując emocje, Andrzej Reschke kieruje uwagę ku przeżywaniu świata, problemom, z jakimi boryka się człowiek, ku temu, co w życiu smutne i radosne, spokojowi i niepokojowi…
Andrzej Resche mieszka we Włocławku, od kilkunastu lat specjalizuje się w fotografii przyrody i portretach. Jest laureatem konkursów fotograficznych, autorem wystaw indywidualnych i uczestnikiem zbiorowych. Od 2013 roku jest członkiem Związku Polskich Fotografów Przyrody Okręgu Toruńskiego. W swoich pracach – wyznaje – staram się pokazać to, co jest istotne dla fotografii przyrodniczej, czyli dynamikę i właściwy kolor fauny w jej naturalnym środowisku. W projektach portretowych ważny jest dla mnie szeroki zakres ludzkich emocji wraz ze wszystkimi ich odcieniami.
Co miesiąc od marca 2014 roku w Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu spotykają się miłośnicy fotografii i osoby zainteresowane sztukami wizualnymi na multimedialnych wykładach z cyklu Sztuka fotografii, które przygotowuje i wygłasza Stanisław Jasiński.
Program wykładów realizowany jest w cyklu sezonu artystycznego (albo roku akademickiego) – od października do czerwca. Prezentowane były już m.in. cykle o najważniejszych etapach rozwoju fotografii artystycznej, prądach i nurtach, które wywarły największy wpływ na współczesne oblicze tego medium; inna seria wykładów poświęcona była najważniejszym artystom i ich ikonicznym pracom, zaś w minionym sezonie Stanisław Jasiński skupił się na ponadstuletniej historii fotografii w regionie toruńsko-bydgoskim. W październiku zainicjowany został nowy cykl wykładów, których bohaterami są wybitne, chociaż nie zawsze najbardziej znane, postacie z historii fotografii.
Bohaterką październikowego spotkania była Vivian Maier, która nigdy nie wystawiła publicznie swoich zdjęć, chociaż o jej fotograficznym hobby wiedzieli najbliżsi i znajomi. Dopiero po śmierci okazało się, że jej dorobek twórczy obejmuje kilkanaście tysięcy negatywów, których głównym tematem jest codzienność amerykańskich aglomeracji: Nowego Jorku i Chicago. Nie była zawodową fotografką – pracowała jako niania, ale większość wolnego czasu poświęcała na swoją pasję.
Vivian Maier była uważną obserwatorką i prawie nigdy nie rozstawała się ze swoim rolleifleksem. Tematów poszukiwała zarówno w centrum, jak i na obrzeżach miasta, dzięki czemu stworzyła wielowątkową panoramę przemian społeczeństwa amerykańskiego w drugiej połowie XX wieku. Fotografie Vivian Maier zostały odnalezione przypadkiem przez Johna Maloofa, młodego chicagowskiego historyka i miłośnika staroci. W 2007 roku „w ciemno” wykupił on zawartość prywatnego magazynu – kontenera, którego dzierżawa nie została przedłużona. Bardzo szybko Maloof zrozumiał, że ma do czynienia z dorobkiem artystycznym wysokiej próby. Został nie tylko kustoszem dziedzictwa Vivian Maier, ale też jego popularyzatorem: organizuje wystawy, wydaje albumy, zrealizował też film dokumentalny. Niektóre prace artystki obejrzeć można na stronie internetowej vivianmaier.com.
Podczas listopadowego wykładu multimedialnego z cyklu Wybitne postacie historii fotografii Stanisław Jasiński przedstawił kolejnego, tym razem polskiego, „nowo odkrytego” przez świat sztuki współczesnej twórcę – Tomasza Machcińskiego.
Niektóry krytycy zaliczają Machcińskiego do nurtu outsider’s art, ale jest to daleko idące uproszczenie. Z pewnością jego twórczość istotnie odróżnia się od fotografii najczęściej pokazywanych w przestrzeniach wystawienniczych. Artysta wyspecjalizował się bowiem w autoportrecie. Przebiera się za celebrytów (a także celebrytki!), parodiuje, trawestuje czy interpretuje najbardziej znane, ikoniczne portrety obecne zarówno w kulturze masowej, jak i sztuce wysokiej.
Swój projekt rozpoczął w 1966 roku i nadal go realizuje – dotąd powstało ponad 20 tysięcy zdjęć. Często prace Tomasza Machcińskiego określane są terminem performansu dokamerowego, czyli działania, którego efekt został zarejestrowany, działania, w którym kamera staje się medium pośredniczącym między performerem i publicznością. Zdjęcia Tomasza Machcińskiego prezentowane były m.in. w Kopenhadze, Beverly Hills, Warszawie, Wrocławiu, Łodzi, Kaliszu, Radomsku czy Gnieźnie. Na kanwie jego biografii, dziecka osieroconego w czasie wojny, Alicja Albrecht zrealizowała film dokumentalny Dziecko z katalogu, zaś osobliwa metoda twórcza Tomasza Machcińskiego stała się inspiracją do kreacyjnego dokumentu Incognito w reżyserii Henryka Dederki (1988).
W grudniu bohaterem wykładu będzie Eugène Atget, który dziś jest znany historykom fotografii, ale niewiele brakowało, a jego twórczość mogłaby zostać zapomniana… Chociaż wykonywał przede wszystkim zdjęcia dokumentalne, potrafił w subtelnej formie uchwycić zniuansowany klimat paryskich ulic. Właśnie tę cechę prac Atgeta docenił Man Ray, fotografik związany z ruchem dada i surrealistami.
Eugène Atget w latach 1898-1914 wykonał kilka tysięcy zdjęć, których tematem jest Paryż: architektura miasta, pojedyncze obiekty i całe ulice, układ urbanistyczny i detale architektoniczne, ale też – zazwyczaj anonimowi – mieszkańcy miasta. Nie uważał się jednak za artystę. Gdy tuż przed śmiercią jego prace zostały opublikowane w czasopiśmie Révolution surréaliste, nad wyraz skromny Atget nie chciał ich podpisać własnym nazwiskiem, uważał bowiem swoje zdjęcia za czystą dokumentalistykę. Po śmierci znaczna część jego prac dzięki staraniom Berenice Abbott i Man Raya znalazła się w USA. Obecnie są własnością MoMA, dzięki czemu Eugène Atget systematycznie odzyskuje należne mu miejsce w historii sztuki.
Na początku nowego roku w styczniu Stanisław Jasińki chciałby przybliżyć osobę i twórczość Henryka Poddębskiego, którego powszechnie uważa się za jednego z najwybitniejszych twórców fotografii krajobrazowej w międzywojennej Polsce. Jednak nie skupiał się on wyłącznie na pejzażach, w kadrze zatrzymywał też często codzienność odradzającej się po odzyskaniu niepodległości Rzeczpospolitej. Pozostawił po sobie ponad dwadzieścia tysięcy zdjęć. Trudno przecenić ich walor dokumentalny, z precyzją i obiektywizmem ukazują one bowiem przeszłość: historyczne wydarzenia, miejsca i sytuacje. Prace Henryka Poddębskiego zaliczać jednak należy do fotografii artystycznej, gdyż autor poszukiwał intrygujących ujęć, starał się komponować obraz w sposób niebanalny. Każda jego praca zaciekawia, intryguje, nie pozwala przejść obojętnie. W poszukiwaniu pięknych krajobrazów podróżował po całym kraju: od Podola, Wołynia i Litwy po Śląsk i Kujawy. Uwieczniał z pietyzmem uroki krajobrazu, ale dostrzegał też mieszkańców tych ziem, których z równą pasją portretował.
W zapowiedziach kolejnych wykładów Stanisława Jasińskiego z cyklu Wybitne postacie sztuki fotografii są dwaj czescy artyści: Josef Sudek i Jan Saudek. Josef Sudek to jeden z najważniejszych artystów czechosłowackich. Jego styl łączył w sobie elementy modernizmu i neoromantyzmu, w latach 30. zyskał sobie nawet przydomek „Poeta Pragi”, chociaż wypowiadał się językiem obrazu… O dwa pokolenia młodszy Jan Saudek najbardziej znany jest ze swojego awangardowego podejścia do aktu. Jego fotografie często są pastiszami dzieł dawnych mistrzów albo ikonicznych obrazów popkultury. Nieskrępowana inwencja twórcza przysporzyła mu wielu kłopotów w okresie komunistycznym, uznawano go wręcz za pornografa. On sam uważał prawo do tworzenia sztuki erotycznej za jeden z aspektów wolności. Techniczna biegłość Jana Saudka, łączenie fotografii i mediów malarskich sprawiały, że jego prace od półwiecza cieszą się popularnością na całym świecie. Pierwszą wystawę za żelazną kurtyną miał w 1969 roku w Art Institute of Chicago.
Spośród polskich fotografików, przedstawiony też zostanie Jerzy Riegel – zmarły w październiku 2019 roku bydgoszczanin, którego niepowtarzalne izohelie znajdują się w wielu prywatnych kolekcjach i w zbiorach muzealnych w całej Europie. Zawodowo związany był z poligrafią, pracował m.in. w Zakładach Graficznych Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych oraz w Drukarni Map Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Zapewne wiedza z zakresu fotochemii, która niezbędna była w jego pracy zawodowej, pomogła mu w równolegle prowadzonej działalności artystycznej. Jerzy Riegel jest uznawany za jednego z największych w Polsce i ostatniego mistrza izohelii – szlachetnej techniki fotograficznej, wymagającej cierpliwości i precyzji, ale też wiedzy z zakresu chemii i optyki.
Fotografią artystyczną Jerzy Riegel zajął się w 1963 roku – wziął udział w zakładowym konkursie Drukarz przy pracy. Uczestnicząca w obradach jury Janina Gardzielewska od razu odkryła jego wielki talent i zachęciła do kontynuowania pasji. W 1967 roku Jerzy Riegel został przyjęty do Związku Polskich Artystów Fotografików, w którego pracach uczestniczył bardzo aktywnie, będąc m.in. członkiem Okręgowej Komisji Kwalifikacyjnej. Brał udział w wystawach środowiskowych i zbiorowych w Polsce, wystawiał swoje prace w całej Europie.
Multimedialne wykłady z cyklu Wybitne postacie historii fotografii odbywają się zawsze w środy – raz w miesiącu w Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu. Terminy i tematy proponowane przez Stanisława Jasińskiego ogłaszane są na bieżąco na stronie internetowej WOAK. Każda postać prezentowana jest poprzez swoją twórczość, ale niekiedy trudno uniknąć kontekstu – komentarza historycznego czy społecznego. Ponieważ Stanisław Jasiński sam też jest artystą, omawiając zdjęcia innych twórców potrafi ukazać niuanse techniczne, wyjaśnia, gdzie leży wyjątkowość czy nowatorstwo każdego z bohaterów cyklu. Zaplanowane na niespełna dwie godziny spotkania rzadko kończą się o czasie, każdy wykład rodzi pytania, zachęca do rozmów, komentarzy i przemyśleń.
7-8 grudnia – warsztaty Jak twórczo i z pomysłem animować grupy seniorów. Zajęcia prowadzi Alicja Usowicz, cena: 100 zł, informacje dot. zgłoszeń na www.woak.torun.pl
Adresatami dwudniowego szkolenia są zarówno sami seniorzy, jak i osoby pracujące z ludźmi starszymi i grupami międzypokoleniowymi. Tematyka zajęć z pewnością zainteresuje również animatorów i liderów klubów seniora, uniwersytetów trzeciego wieku oraz pracowników i terapeutów placówek opiekuńczych, pracowników domów kultury, animatorów czasu wolnego, studentów i wolontariuszy.
W programie warsztatów są propozycje zabaw integracyjnych, ruchowych i tańców w kręgu. Na przykładzie różnych działań muzycznych i plastycznych zaprezentowane będą sposoby prowadzenia zajęć z udziałem seniorów oraz w grupach wielopokoleniowych. Korzystając z własnego doświadczenia Alicja Usowicz przedstawi też kilka pomysłów na przygotowanie kameralnych spotkań oraz imprez łączących pokolenia.
7-8 grudnia – warsztaty Muzykoterapia. Zajęcia prowadzą: dr Lucyna Matuszak i Erwin Regosz, cena: 120 zł, informacje dot. zgłoszeń na www.woak.torun.pl
W warsztatach uczestniczyć mogą zarówno terapeuci i pedagodzy wykorzystujący lub zainteresowani wykorzystaniem muzykoterapii w praktyce zawodowej, jak i wszyscy zainteresowani praktycznym użyciem leczniczych i relaksujących właściwości dźwięku.
Osoby biorące udział w dwudniowych zajęciach poznają sposoby ujawniania i rozładowywania zablokowanych emocji i napięć. Nauczą się, jak dzięki uwrażliwieniu na muzykę i dźwięki przyrody można usprawniać funkcje percepcyjno-motoryczne, kondycję psychofizyczną i usprawniać proces leczenia i rehabilitacji. Warsztaty Muzykoterapia to także nauka odpoczynku i relaksacji oraz wzmacnianie pozytywnego nastawienia do życia. Program warsztatów opiera się na holistycznej – całościowej – koncepcji człowieka i przekonaniu, że ciało i psyche są ze sobą związane i wpływają na siebie nawzajem.
Część warsztatową uzupełni koncert wykonany na misach tybetańskich, których dźwięk ma właściwości uspokajające i relaksujące. Zajęcia poprowadzą: dr Lucyna Matuszak – muzykoterapeutka, starszy wykładowca w Zakładzie Pedagogiki Instytutu Humanistycznego Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej we Włocławku. Prowadzi badania z dziedziny wychowania estetycznego (opracowała m.in. autorski program dla przedszkoli) oraz metodyki muzyki (jest m.in. autorką podręcznika dla studentów i nauczycieli nauczania zintegrowanego Wędruj po krainie muzyki). Redaktor naukowa książki Dźwięk w pedagogice i terapii, ćwiczeń dla studentów i nauczycieli – Spacerkiem po muzyce, a także organizatorka konferencji naukowych z dziedziny muzykoterapii oraz Erwin Regosz – muzyk, wokalista, kompozytor i autor tekstów, nauczyciel emisji głosu, główny specjalista ds. muzyki w WOAK. Erwin Regosz jest doświadczonym pedagogiem, od lat prowadzi warsztaty dla wokalistów, instrumentalistów, warsztaty teatralno-muzyczne, muzykoterapeutyczne, muzyki ciała i dźwięku naturalnego oraz dla ludzi pracujących głosem. Jako nauczyciel emisji głosu współpracował m.in. z Elżbietą Zapendowską, Grażyną Łobaszewską, Ewą Kossak. Swoją wiedzę poszerza, uczestnicząc w wielu krajowych i międzynarodowych warsztatach i kursach związanych z emisją głosu i muzyką ciała. Jest też autorem projektów Ja to mam szczęście!, Coś za coś oraz Dziękuję, dziękuję bardzo!, które były realizowane przez WOAK w ramach Programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Edukacja kulturalna w latach 2014-15, 2017 i 2019.
7 grudnia, godz. 10.00 – KATAR Teatr – finałowy przegląd XXVII Konfrontacji Amatorskiej Twórczości Artystycznej Regionu w dziedzinie teatru. (miejsce: ACKiS Od Nowa, ul. Gagarina 39 a). Na wszystkie spektakle wstęp wolny.
Program przeglądu
spektakle konkursowe:
wydarzenia towarzyszące:
11 grudnia, godz. 16.45 – Eugène Atget – życie i twórczość – multimedialny wykład z cyklu Wybitne postacie historii fotografii. Wstęp wolny!
Dziś Eugène Atget znany jest historykom fotografii, ale niewiele brakowało, a jego twórczość zostałaby zapomniana. Chociaż wykonywał przede wszystkim zdjęcia dokumentalne, potrafił w subtelnej formie uchwycić zniuansowany klimat paryskich ulic. Właśnie tę cechę prac Atgeta docenił Man Ray, fotografik związany z ruchem dada i surrealistami. Dorobek Eugène’a Atgeta wciąż inspiruje fotografów pejzażu miejskiego i obserwatorów codzienności. Eugène Atget w latach 1898-1914 wykonał kilka tysięcy zdjęć, których tematem jest Paryż: architektura miasta, pojedyncze obiekty i całe ulice, układ urbanistyczny i detale architektoniczne, ale też – zazwyczaj anonimowi – mieszkańcy miasta. Nie uważał się jednak za artystę. Gdy tuż przed śmiercią jego prace zostały opublikowane w czasopiśmie Révolution surréaliste, nad wyraz skromny Atget nie chciał ich podpisać własnym nazwiskiem, uważał bowiem swoje zdjęcia za czystą dokumentalistykę. Po jego śmierci znaczna część prac dzięki staraniom Berenice Abbott i Man Raya znalazła się w USA. Obecnie są własnością MoMA, dzięki czemu Eugène Atget systematycznie odzyskuje należne mu miejsce w historii sztuki
Wykład wygłosi Stanisław Jasiński – fotografik i instruktor fotografii, członek Związku Polskich Artystów Fotografików, specjalista ds. fotografii WOAK. W latach 2007-2009 był prezesem Okręgu Kujawsko-Pomorskiego ZPAF, obecnie pełni funkcję przewodniczącego Okręgowej Komisji Kwalifikacyjnej ZPAF. Jest autorem kilkunastu wystaw indywidualnych, uczestniczył w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych krajowych i zagranicznych. Znawca historii fotografii oraz kolekcjoner zabytkowych aparatów i innych artefaktów związanych z tą dziedziną sztuki. Stanisław Jasiński publikuje artykuły teoretyczne i krytyczne w Fotografii, Krytyce Literackiej oraz Biuletynie Informacji Kulturalnej. Jest też organizatorem i kuratorem wystaw fotograficznych – m.in. Edwarda Hartwiga, Michała Kokota, Andrzeja Różyckiego, Wacława Wantucha.
18 grudnia, godz. 18.00 – Powrót do przeszłości – Łukasz Kajetan Pochylski; historia i filmy – projekcje filmów i rozmowa z autorem w ramach cyklu comiesięcznych spotkań filmoznawczych W pierwszym rzędzie. Wstęp wolny.
Grudniowe spotkanie z cyklu W pierwszym rzędzie poświęcone będzie osadzonej w regionie twórczości Łukasza Kajetana Pochylskiego. W programie projekcja filmów Tam, gdzie koza chodzi oraz Ostatnie kino i rozmowa z twórcą. Spotkanie Powrót do przeszłości – Łukasz Kajetan Pochylski; historia i filmy odbędzie się w środę 18 grudnia o godz. 18.00. Wstęp wolny.
|Jak zauważa Karolina Fordońska, autorka cyklu W pierwszym rzędzie, twórczość filmowa Łukasza Kajetana Pochylskiego, ściśle związana jest z regionem, …z sentymentem prezentuje to, co odchodzi. Autor jest absolwentem Wydziału Sztuk Pięknych UMK, gdzie w 2019 roku obronił doktorat artystyczny. Ukończył także krakowską AMA Film Academy. Zajmuje się filmem dokumentalnym, animacją oraz autorskim filmem eksperymentalnym, łączącym w sobie różne techniki filmowe i plastyczne. Dwukrotnie był stypendystą Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego w dziedzinie sztuki filmowej. Chociaż w swojej twórczości bardzo często odwołuje się do przeszłości, w pracy filmowca nie stroni wcale od technologii. Jak zapewnia Karolina Fordońska podczas spotkania …skupimy się na odkrywaniu metody filmowej, łączącej ze sobą dwie technologie filmowe: technikę zapisu analogowego z technikami zapisu cyfrowego.
Koordynatorką cyklu W pierwszym rzędzie jest Karolina Fordońska – filmoznawczyni i reżyserka, specjalistka do spraw filmu WOAK. Ukończyła Wydział Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, była stypendystką Università degli Studi Roma Tre. Pod pseudonimem Karolina Ford zrealizowała trzy filmy krótkometrażowe: Czemu nie tańczę na ulicach, Prześwity i Trzech znanych P. Poprzez te spotkania, jak deklaruje, …pragnie zachęcić do doskonalenia swoich umiejętności oraz realizowania własnych form filmowych
do 31 grudnia – Klub Supełek 1979-2019 – wystawa rękodzieła artystycznego (miejsce: Muzeum Etnograficznym im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej).
Do końca roku w zabytkowym Spichlerzu z Bronisławia w Parku Etnograficznym toruńskiego Muzeum Etnograficznym im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej prezentowana jest wystawa prac stworzonych przez osoby skupione w Zespole Rękodzieła Artystycznego „Klub Supełek”. Ekspozycja została zorganizowana w ramach obchodów 40-lecia Zespołu.
Wystawę tworzy blisko sto niepowtarzalnych, zrealizowanych według autorskich wzorów prac rękodzielniczych. Każdy eksponat budzi zachwyt, podziw dla biegłości autorek i autorów tych arcydzieł. Ekspozycję zdominowała koronka czółenkowa, czyli frywolitka, prezentowane są też inne formy rękodzieła artystycznego: haft kujawski i kaszubski, haft richelieu czy koronka szydełkowa. Oglądając wystawę można się przekonać, jak uniwersalną techniką jest koronka czółenkowa. Oprócz serwet, serwetek czy obrusów obejrzeć można m.in. kunsztowną biżuterię frywolitkową wykonaną z cienkich metalizowanych nici. Dziergane kolczyki i naszyjniki swoją urodą dorównują dokonaniom najprzedniejszych jubilerów. Zachwyt budzą też koronkowe bombki choinkowe, figury szachowe i świąteczne kartki pocztowe.
Podczas wernisażu kuratorka wystawy, Kinga Turska-Skowronek podkreśliła, że specjalizując się w technice koronki czółenkowej Klub Supełek stał się unikalnym w skali kraju fenomenem. Prace z Torunia prezentowane są na wystawach i konkursach sztuki ludowej, pojawiają na kiermaszach rękodzieła artystycznego w całej Polsce. Zespół Rękodzieła Artystycznego Klub Supełek związany jest z frywolitką niemal od samego początku: członkinie Klubu Supełek podstaw tej techniki naczyły się od Stanisławy Wilamowskiej – artystki ludowej z Wrock pod Golubiem-Dobrzyniem. Jak się jednak okazało, w szybkim czasie uczennice przerosły swoją mistrzynię.
Ekspozycja prac rękodzielniczych wzbogacona została o plansze przedstawiające historię koronki czółenkowej oraz pokazujące w przystępnej formie, jak powstaje frywolitka i jak złożoną, skomplikowaną jest strukturą.
6 grudnia, godz. 15.30-18.00 – Konsultacje fotograficzne, zajęcia prowadzi Stanisław Jasiński – indywidualne zajęcia warsztatowe dla osób amatorsko uprawiających fotografię artystyczną. Udział bezpłatny.
Konsultacje prowadzi Stanisław Jasiński – fotografik i instruktor fotografii, członek Związku Polskich Artystów Fotografików, specjalista ds. fotografii WOAK. W latach 2007-2009 był prezesem Okręgu Kujawsko-Pomorskiego ZPAF, obecnie pełni funkcję przewodniczącego Okręgowej Komisji Kwalifikacyjnej ZPAF. Jest autorem kilkunastu wystaw indywidualnych, uczestniczył w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych krajowych i zagranicznych. Będąc znawcą historii fotografii oraz kolekcjonerem zabytkowych aparatów i innych artefaktów związanych z tą dziedziną sztuki publikuje artykuły teoretyczne i krytyczne w Fotografii, Krytyce Literackiej oraz Biuletynie Informacji Kulturalnej. Jest też organizatorem i kuratorem wystaw fotograficznych – m.in. Edwarda Hartwiga, Michała Kokota, Andrzeja Różyckiego, Wacława Wantucha.
14 grudnia, godz. 9.00 – Teatralny rozruch. Comiesięczne zajęcia dla dzieci w wieku 7-10 lat, prowadząca: Agnieszka Zakrzewska, cena 5 zł. Zgłoszenia przyjmowane są do 11 grudnia, liczba miejsc ograniczona – o przyjęciu decyduje kolejność zgłoszeń.
Wyczarujmy Święta!
Czternastego grudnia krótko przed Świętami Bożego Narodzenia wraz z dziećmi, które tradycyjnie w jedną sobotę miesiąca zawładną WOAK-iem, wyczarujemy świąteczną atmosferę!
Stworzymy zimową historię będącą jednocześnie kartami opowieści w teatrze kamishibai. Wymyślimy muzykę pełną świątecznych akcentów, która stanie się podkładem do teatralnej opowieści. Wywołamy zimę, śnieg i uśmiech, tak by bożonarodzeniowy nastrój udzielił się dorosłym, których zaczarujemy naszą historią.
Cykl Teatralny rozruch jest autorskim przedsięwzięciem Agnieszki Zakrzewskiej – pedagożki teatru, animatorki kultury i instruktorki teatralnej. Jako specjalistka ds. teatru WOAK realizuje wiele warsztatów teatralnych i teatralno-plastycznych we współpracy z różnymi instytucjami kultury i placówkami oświatowymi z regionu dla różnych grup wiekowych. Ukończyła pedagogikę teatru – studia współprowadzone przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego oraz Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, a także Policealne Studium Edukacji i Praktyk Teatralnych w Toruniu i Podyplomowe Studia Reżyserii Teatrów Dzieci i Młodzieży w PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu. Jako aktorka i reżyserka związana była z Teatrem Wróbli oraz teatrem Uniwersytetu Warszawskiego. Uczestniczyła w licznych szkoleniach i projektach edukacyjno-artystycznych. Jest też autorką wielu przedsięwzięć kulturalnych; od lat prowadzi warsztaty dla dzieci i młodzieży oraz dorosłych w każdym wieku.
14 grudnia, godz. 11.00 (I grupa) i 12.15 (II grupa) – Poranne figle, psoty i żarty. Comiesięczne zajęcia dla dzieci dla dzieci w wieku 4-6 lat z opiekunami, prowadząca: Agnieszka Zakrzewska, cena 5 zł/dziecko (opiekun bezpłatnie). Zgłoszenia przyjmowane są do 11 grudnia, liczba miejsc ograniczona – o przyjęciu decyduje kolejność zgłoszeń.
Wyczarujmy Święta!
Tuż przed Świętami Bożego Narodzenia wraz z dziećmi i ich opiekunami wyczarujemy świąteczną atmosferę! 14 grudnia usłyszymy i zobaczymy zimową opowieść realizowaną w teatrze kamishibai. Otuli nas słowo i kojąca muzyka. Następnie wywołamy zimę, śnieg i obdarujemy się uśmiechem, tak by bożonarodzeniowy nastrój wypełnił nas po czubek głowy.
Cykl Poranne figle, psoty i żarty jest autorskim przedsięwzięciem Agnieszki Zakrzewskiej – pedagożki teatru, animatorki kultury i instruktorki teatralnej. Jako specjalistka ds. teatru WOAK realizuje wiele warsztatów teatralnych i teatralno-plastycznych we współpracy z różnymi instytucjami kultury i placówkami oświatowymi z regionu dla różnych grup wiekowych. Ukończyła pedagogikę teatru – studia współprowadzone przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego oraz Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, a także Policealne Studium Edukacji i Praktyk Teatralnych w Toruniu i Podyplomowe Studia Reżyserii Teatrów Dzieci i Młodzieży w PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu. Jako aktorka i reżyserka związana była z Teatrem Wróbli oraz teatrem Uniwersytetu Warszawskiego. Uczestniczyła w licznych szkoleniach i projektach edukacyjno-artystycznych. Jest też autorką wielu przedsięwzięć kulturalnych; od lat prowadzi warsztaty dla dzieci i młodzieży oraz dorosłych w każdym wieku
20 grudnia, godz. 15.30-18.00 – Konsultacje fotograficzne, zajęcia prowadzi Stanisław Jasiński – indywidualne zajęcia warsztatowe dla osób amatorsko uprawiających fotografię artystyczną. Udział bezpłatny.
Konsultacje prowadzi Stanisław Jasiński – fotografik i instruktor fotografii, członek Związku Polskich Artystów Fotografików, specjalista ds. fotografii WOAK. W latach 2007-2009 był prezesem Okręgu Kujawsko-Pomorskiego ZPAF, obecnie pełni funkcję przewodniczącego Okręgowej Komisji Kwalifikacyjnej ZPAF. Jest autorem kilkunastu wystaw indywidualnych, uczestniczył w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych krajowych i zagranicznych. Będąc znawcą historii fotografii oraz kolekcjonerem zabytkowych aparatów i innych artefaktów związanych z tą dziedziną sztuki publikuje artykuły teoretyczne i krytyczne w Fotografii, Krytyce Literackiej oraz Biuletynie Informacji Kulturalnej. Jest też organizatorem i kuratorem wystaw fotograficznych –
